در جوامع امروز آموزش بی‌تردید نقش اصلی را در توسعه اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی ایفا می‌کند و عیار توسعه در هر کشوری را با میزان سرمایه‌گذاری برای کودکان و نوجوانان آن کشور می‌سنجند. دلیلش هم روشن است. سرمایه اصلی کشور نیروی انسانی است. در حال حاضر 15 میلیون دانش‌آموز حساس‌ترین سال‌های زندگی خود را در مدرسه می‌گذرانند، لذا توجه به این قشر جامعه، نشانه‌ای است برای اثبات توجه به آینده. امروز وظیفه آموزش و پرورش تنها انتقال میراث فرهنگی گذشته به نسل حاضر نیست. اگرچه این هدف اهمیتی در خور توجه دارد. اما این دانش زمانی ارزشمند خواهد بود که دانش‌آموز علاوه بر سلامت ذهنی به لحاظ روحی و جسمی هم در سلامت باشد و در سایه این سلامت آمادگی ورود به جامعه بزرگتر را داشته باشد. در این رهگذر ورزش وسیله‌ای بسیار مناسب برای ایجاد چنین فضایی است. از سال 1306 به صورت رسمی و اجباری بنا شد که تمام دانش‌آموزان روزانه یک ساعت درس تربیت بدنی را بگذرانند. از آن تاریخ تاکنون 82 سال می‌گذرد. در طول این سال‌ها ورزش مدارس دستخوش کمترین تغییر و تحول بوده است و زنگ ورزش به نوعی ساعت فراغت برای دانش‌آموزان به حساب می‌آید. حتی برخی مدیران و معلمان هم با استفاده از این زمان به تدریس دروس خود می‌پردازند، این در حالی است که حساسیت سنی دوران دانش‌آموزی بر هیچ کس پوشیده نیست.

در هرم مولر آمده است که ورزش دانش‌آموزی باید در قاعده قرار گیرد و بعد از آن ورزش همگانی قهرمانی و حرفه‌ای. در این شرایط است که هرم پایدار می‌ماند. وقتی قاعده باریک باشد راهی وجود ندارد. طبق برنامه درسی ایران دانش‌آموزان باید 12 سال درس تربیت بدنی بخوانند اما اگر از یک دیپلمه خواسته شود 15 دقیقه نرمش صحیح انجام بدهد نمی‌تواند و نمی‌داند. شاید دلیل این باشد که نیروهای متخصص این درس را تدریس نمی‌کنند و چون خودشان این کار را بلد نیستند به دانش‌آموزان هم چیزی نمی‌آموزند. بنده در اقدام پژوهی فوق تصمیم بر این گرفته ام که راهکار های علاقه مند کردن دانش آموزان را به بازی و مهارت در درس تربیت بدنی و ورزش مورد بررسی و تحلیل قرار دهم.