اگر قرار است زندگی کردن را در مدرسه یاد بدهیم ، می توانیم همه ی زندگی را در مدرسه شبیه سازی کنیم . خلق هر نوع شبیه سازی در زندگی مدرسه ای ، همان زنگی واقعی است. زندگی کردن در مدرسه خود زندگی است. عین زندگی است. وقتی به بچه ها یاد می دهیم چه رفتارهای دلپسندی با یکدیگر داشته باشند ، به آن ها یاد داده ایم که زندگی کردن چقدر شیرین است. (علی رئوف .۱۳۸۵.ص۶)

زنگ تفریح ، جزیی از زندگی و برنامه ی روزمره ی هر مدرسه ، و براساس نظر اکثر دانش آموزان ، بهترین زمان مدرسه است. در این فرصت کوتاه و پرهیجان ، دانشآموزان از محیط جدی و خشک کلاس با سر و صدای فراوان ، داخل حیاط می شوند . برخی با توپ بازی ، کشتی ، دویدن یا انجام فعالیت های پرهیجان دیگر ، انرژی های جسمانی خود را تخلیه می کنند . برخی دیگر دست در دست هم یا در کنار هم راه می روند تا داستان های تمام نشدنی خود را برای یک دیگر نقل کنند. بعضی نظاره گر خاموش بازی های سایرین هستند و گروهی دیگر خشم و عقده های درونی خود را با درگیری جسمانی یا خشونت کلامی بر سر همسالان یا دانش آموزان ضعیف تر خالی می کنند. زنگ تفریح ، هم فرصتی برای استراحت و رفع خستگی کودکان و نوجوانان است و هم مهم ترین وسیله ی اجتماعی شدن آنان به شمار می رود و تجربیاتی کع دانش آموزان در زنگ تفریح بدست می آورند ، می تواند در تگرش آنان نسبت به خود ، مدرسه و تحصیل اثر بگذارد . در کشور ما ، مدیر مدرسه ، نقش چندانی در مدیریت زنگ تفریح بر عهده ندارد. در عوض نقش ناظم یا معاون مدرسه در این زمینه کاملا برجسته است. بعضی از ناظم ها گاه خط کش یا وسیله ی تهدید کننده ی دیگری نیز برای ترساندن و احیانا تنبیه متخلفین به همراه دارند و در حالی که میان دانش آموزان پرسه می زنند مترصدند تا دانش آموزان پرخاشگر ، بی انضباط و متخلف را به سزای اعمال خود برسانند. اینجانب ….. معاون آموزشی آموزشگاه…………در پژوهش تصمیم گرفته ام زنگ تفریح را برای فرگیران شاد و مفرح؛ همراه بازی و سرگرمی ایجاد نمایم. امید است اقدام پژوهی فوق مورد قبول همگان واقع شود.